Οι καλικάντζαροι

”Οι καλικάντζαροι είναι πειραχτήρια – περισσότερο πειράζουν τις γυναίκες – και φοβεροί ζημιάρηδες . Είναι ακόμη μεγάλοι πεινάλες και λιχούδηδες με ιδιαίτερη προτίμηση στα μελωμένα χριστουγεννιάτικα γλυκά . Όλοι ανεξαιρέτως είναι βλάκες και γι’ αυτό οι άνθρωποι μπορούν πολλές φορές και τους ξεγελούν κι έτσι γλιτώνουν από αυτό το μπελά . Τους αρέσουν οι καυγάδες και τσακώνονται πολύ μεταξύ τους .
Μα τι είναι αυτοί οι Καλικάντζαροι ; Είναι αερικά, λέγανε οι γιαγιάδες. Έναν ολόκληρο χρόνο παλεύουν να κόψουν το δέντρο που στηρίζει τη γη. Ενώ όμως κοντεύουν να τελειώσουν το κόψιμο του δέντρου, φτάνουν τα Χριστούγεννα… Τότε αφήνουν κάτω τα πριόνια και τα τσεκούρια κι αποφασίζουν ν’ ανέβουν στη γη να γλεντήσουν λιγάκι, πειράζοντας τους ανθρώπους.”

Ένας πολύ έντονος Δεκέμβρης τελειώνει και δίνει τη θέση του στις γιορτές. Στις όποιες γιορτές τέλοσπαντων, φέτος οι καλικάντζαροι έκαναν την εμφάνιση τους όλη τη χρονιά, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Αθανασίου, ο Άδωνις, ο Πρετεντέρης και πολλοί πολλοί ακόμη ”καθημερινοί άνθρωποι” ανέλαβαν τη δουλειά των καλικάντζαρων. Μόνο που αυτοί δεν είχαν πλάκα και ήταν πολλοί επικίνδυνοι τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.

Είθισται αυτές τις μέρες να γίνεται μια ανασκόπηση στη χρονιά που πέρασε. Η αλήθεια ήταν πως πέρασε ένας πολύ δύσκολος και ψυχοφθόρος χρόνος, μετράμε μερικά πρόσθετα οικονομικά μέτρα, την επιβολή του ΕΝΦΙΑ και την ψήφιση του νομοσχεδίου για τις φυλακές τύπου Γ’ σε θερινά τμήματα της βουλής, μερικές αυτοκτονίες ανθρώπων, μερικές δολοφονίες μεταναστών, μερικές ”δολοφονίες” της έννοιας άνθρωπος, μερικά ακόμη αδιέξοδα και μερικούς θανάτους…

Πάλι κοιτάμε το ποτήρι μισοάδειο θα αναρωτηθεί κανείς; ΟΧΙ! Και αυτό είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που παρατηρώ αυτές τις μέρες γύρω μου, η αλήθεια είναι πως πια κουβαλάμε τεράστιες πληγές σαν άνθρωποι, σαν μονάδες, αλλά και σαν κοινωνία και σαν σύνολο. Όμως κουβαλάμε και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό μια εκπληκτική συνειδητοποίση, μια εσωτερική και εξωτερική δυναμική η οποία εκφράζεται με τη μορφή της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας και της δημιουργίας (”δεν φοβόμαστε τα ερείπια γιατί ξέρουμε και να χτίζουμε”).

Αυτή λοιπόν η αντίφαση μεταξύ της καταστροφής των πάντων και τη δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας από το μηδέν με οδήγησε στον μύθο των καλικάντζαρων. Η αντίφαση του φόβου και του γέλιου, της εσωτερικής αναζήτησης και της μοναξιάς κορυφώνονται αυτές τις μέρες αλλά πια όχι με φόβο αλλά με ατσαλένια θέληση, νοσταλγία και την ελπίδα της επόμενης ημέρας.

“Απ’ όλους όσους μας λείπουν, μένουν κάτι λίγες φωτογραφίες, φέτες ζωής που καταψύχονται τη στιγμή του “κλικ”, ενώ η ζωή συνεχίζεται, η ίδια ζωή που μας μάζευε όλους στον κήπο του σπιτιού, δίπλα στην ψησταριά, με την αυλόπορτα ανοιγμένη διάπλατα…

Κι αν μας λείπουν, δεν είναι επειδή έτσι το θέλησε η τύχη ή τα καμώματα ενός πληγωμένου θεού. Μας λείπουν γιατί τόλμησαν να προτείνουν μια ζωή καλύτερη απ’ την αγελαία. Μας λείπουν γιατί είπαν πως ψωμί θα υπάρξει ή για όλους ή για κανέναν. Μας λείπουν γιατί άναψαν ένα φως μες στο σκοτάδι, έντονο ή χλωμό -δεν έχει σημασία- γιατί η λάμψη του μας οδηγεί. Μας λείπουν γιατί στο μισοσκότεινο δωμάτιο ζύγωσαν το κρεβάτι του παιδιού, το χάιδεψαν, άφησαν στο μέτωπό του το αστεράκι του ήσυχου ύπνου, κι όταν βγήκαν από κει και πέρασαν στη δράση, το έκαναν ξέροντας πόσο πολλά είχαν να χάσουν, και το έκαναν με την αποφασιστικότητα αυτού που ξέρει ότι έχει δίκιο…

Ανδρώθηκαν τη χειρότερη εποχή κι έκαναν ό,τι μπορούσαν να την κάνουν να είναι η καλύτερη. Ανακάλυψαν ότι η Ιστορία ήταν μια απάτη, κι έγιναν σοφοί για να την ξαναγράψουν με την καλλιγραφία της αξιοπρέπειας. Ήταν προορισμένοι να θριαμβεύσουν, και προτίμησαν να είναι μοναχικοί. Πέταξαν από πάνω τους το πετσί της πατρίδας κι έγιναν μέλη της μεγάλης ανθρώπινης οικογένειας…

Ας μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς που μας λείπουν, επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν, κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι”.

Άλλωστε αν κάνεις ησυχία τις νύχτες του Δεκέμβρη ακούς τον ουρανό να ανασαίνει…